eve-r-green

Zawsze byłam osobą, która miała swoje zdanie. Zazwyczaj było one dość krytyczne i odmienne od opinii innych ludzi. Nie potrzebowałam się nikim sugerować, nikogo radzić ani pytać, po prostu wiedziałam swoje i już. Popełniłam przy tym miliony błędów, ale były to błędy moje, logiczne konsekwencje podjętych wyborów. Swoich własnych wyborów.

Przez pierwsze kilka miesięcy po założeniu bloga moje poczucie pewności siebie urosło o jakieś 100%. Skoro ludzie chcieli tu zaglądać, komentowali wpisy i stylizacje, oznaczało to, że to co robię ma sens nie tylko dla mnie. To był świetny zastrzyk pozytywnej energii, zielone światło dla dalszych działań, potwierdzenie własnego stylu w szerokim tego słowa znaczeniu i zewnętrzne przyzwolenie na więcej. Czułam się spełniona i spokojna. Wewnętrznie silna. Zrównoważona.

W pewnym momencie prowadzenia bloga starałam się za bardzo. Skuszona podpatrywaniem działań innych blogerek przed zakupem butów robiłam sondę na FB "hot or not", pytałam o opinie, brałam do serca każdą krytykę. Apogeum zagubienia osiągnęłam w trywialnym momencie pofarbowania włosów. Zmiana koloru wywołała lawinę komentarzy i naburmuszonych min w stylu "nie podoba mi się, w blond dużo lepiej". Czytelnicy ubzdurali sobie posiadanie prawa do mojego wizerunku wydając jednoznaczne osądy na temat mojego wyglądu, które wynikały jedynie z niechęci do zmian. Skoro poznali mnie jako blondynkę, tą blondynką miałam już pozostać na wieki. Przywiązanie do tego co stare i znane często brało górę nad obiektywną krytyką. Siła słów, które małymi literkami ścieliły się pod wtedy pod postami zachwiała moją pewnością siebie, dałam się przekonać, że większość wie lepiej, że patrzy na to bardziej kompleksowo i z dystansem. Stałam się marionetką uwięzioną w szponach cudzych opinii.

Po miesiącu wróciłam do blondu.

Druga tak silna fala krytyki przetoczyła się przez blog niczym huragan po wpisie z ŁFW, w którym skrytykowałam Tamarę. Tysiące wejść na stronę z różnych zakątków Polski, które wróżyły mi koniec "kariery", opluwały jadem i zarzucały wspinaczkę po trupach do celu. Eve-r-green się skończyła, umarła. Zgodnie z radami życzliwych powinnam nacisnąć "skasuj blog" i w ramach skruchy i przeprosin przejść pielgrzymkę do Częstochowy. Najlepiej na kolanach. Paradoksalnie jednak to właśnie ten wpis ukierunkował tę stronę w świadomości internetowej społeczności jako ostoję szczerych osądów, bez zbędnego słodzenia i wchodzenia w tyłek. Ludzie, którzy mnie czytają upewnili się, że zawsze będą mieli gwarancję subiektywnego poglądu. Tak, tak, subiektywnego. Bo ja nie muszę być politycznie poprawna, miła na siłę i obiektywna, jak setki magazynów czy modowych portali. Mam ten przywilej, na który w mediach może sobie pozwolić wąskie grono odbiorców - jestem blogerką.

Po co to piszę? Aby uświadomić Wam jak łatwo można się zatracić. Wystarczy chwila wątpliwości w siebie, aby ludzie dostrzegli Twoją słabość i próbowali Cię przekonać do własnych poglądów. Piszę to szczególnie w kierunku początkujących blogerek, które pod wpływem komentarzy są zmienne jak chorągiewka na wietrze.Wierność sobie i swoim ideałom jest zawsze w cenie. Warto o tym pamiętać, zwłaszcza w blogosferze, w której tak łatwo jest się dać ponieść mainstreamowi.


"A co może stać się Twoją klęską? Gdy już nie pot­ra­fisz być sobą, gdy zaczy­nasz miotać się po­między, gdy roz­poczy­na się pro­ces by­cia tłem, zmie­sza­nia się z tłumem. Klęska oso­bowościowa, wyob­co­wanie włas­ne­go ja, bezpłciowość, ni­jakość, bez­bar­wność, sza­rość. Muszę chy­ba stwier­dzić, że to straszne gdzieś tam po drodze zacząć gu­bić tą cenną niepowtarzalność. "