eve-r-green

Niedziela jak co dzień rozpoczęła się kolegium dziennikarskim, na którym Ania poprawiła nasze teksty. Dzięki Bogu wzięła pod uwagę sobotnie tańcowanie i zaproponowała spotkanie o 12:00, za co chyba wszystkie byłyśmy jej wdzięczne.

Podczas posiedzenia Ania zaproponowała, abyśmy w ramach podziękowań dla organizatorów FW napisały kolejny, dodatkowy, dowolny tekst związany z Fashion Weekiem. Ja podziękowałam. Męczyło mnie pisanie pod linijkę i nie chciałam brnąć w to dalej. Moja odmowa spotkała się z rozczarowaniem ze strony redaktorki Elle, a z kolei jej emocje wymusiły we mnie potrzebę wyjaśnień dlaczego takie warsztaty nie są dla mnie. Kilkuminutowa rozmowa w cztery oczy wyklarowała sytuację : wytłumaczyłam dlaczego nie lubię pisać pod presją czasu i schematu, opowiedziałam też, że mimo wszystko bardzo się cieszę, że wzięłam udział w tych warsztatach i finalnie zakwalifikowałam się do ostatniego etapu, ponieważ teraz wiem, że praca w redakcji jako redaktorki magazynu modowego absolutnie nie jest dla mnie i że bardziej kręci mnie jednak stylizowanie.

Myślę, że ważne jest zdobywanie doświadczenia na różnych polach i dziedzinach życia, bo tylko w taki sposób możemy się przekonać, czy coś sprawia nam frajdę. Dlatego nie żałuję tej całej bieganiny, lekkiego stresu i ciągłego poczucia braku czasu, bo wiem, że kolejnym razem raczej się na to nie zapiszę. Lubię pisać, ale pod wpływem emocji. A emocji nie da się wymusić na już. Jedynym słusznym rozwiązaniem w tym temacie wydaje się być dla mnie freelancerka.

Ostatniego dnia FW zobaczyłam tylko jeden pokaz, ale za to ten, na którym zależało mi najbardziej. Ewelinę Klimczak poznałam przez Facebooka zagadując ją o zaproszenia na jej premierowy pokaz na Alei Projektantów. Ewelina przekazała też wejściówki, które mogłam przeznaczyć na konkurs dla Was, za co jej ogromnie dziękuję. Przed pokazem spotkałam się z Ewą i Martą, którym jako jedynym udało się dotrzeć na Tymienieckiego i razem udałyśmy się zobaczyć prace Eweliny. O samym pokazie nie będę się rozpisywać, ponieważ jego recenzję stworzyłam na potrzeby "Akcji Redakcji" i pokażę ją Wam w osobnym poście.

Jeżeli chodzi o mój pobyt na Fashion Weeku to byłoby na tyle. Po pokazie pojechaliśmy na kilkugodzinne zakupy do Ikei (jesteśmy w trakcie urządzania naszego wyremontowanego mieszkania), a potem do Szczecina. W trakcie drogi powrotnej, podczas kilkugodzinnej rozmowy z Dawidem, analizując wszystkie za i przeciw "Akcji Redakcji" stwierdziłam, że było chyba więcej plusów niż minusów:

Plusy:

 - Poznanie na żywo blogerek i blogerów, których do tej pory znałam tylko z sieci, a także wyszperanie kilku nowych blogów, na które z pewnością będę zaglądać.

- Odkrycie reguł i schematów rządzących się typowym tekstem redakcyjnym, nowe słownictwo. Nauczyłam się przywiązywać większą uwagę do tego jak piszę, Ania skorygowała też kilka moich błędów stylistyczno - interpunkcyjnych, które czasem popełniałam na blogu.

- Możliwość sprawdzenia jak w rzeczywistości wygląda praca w redakcji.

- Przeprowadzanie wywiadów z projektantami na potrzeby naszych tekstów - słuchając o ogromie pracy, jaką projektanci wkładają w każdą kolekcję człowiek uczy się pokory i poskramia swoje harde wypowiedzi o uszytych ubraniach, które najczęściej i tak bazują na subiektywnym guście osoby oceniającej. Nauczyłam się, że porządna krytyka kolekcji to nie lada wyzwanie, bo wymaga wiedzy z różnych dziedzin.

-  Wyciąganie wniosków z sytuacji, które nie zawsze mi odpowiadały. Teraz wiem na pewno co lubię robić, a co nie i w jakim kierunku chciałabym się dalej rozwijać.

- Poznanie Ani, która zaszczepiła mi w głowie kilka idei, nad którymi się zastanowiłam. Czasem coś oczywistego dla jednego człowieka jest krużgankiem oświaty dla drugiego.


Co bym poprawiła w kolejnej edycji:

- Warsztaty dla uczestników w innych godzinach niż te, podczas których trwają pokazy. Na Fashion Week przyjeżdża się PRZEDE WSZYSTKIM po to, aby obejrzeć kolekcje projektantów.

- Lepsza organizacja czasu, planu dnia, dotrzymywanie obietnic odnośnie zaplanowanych spotkań i nagród.

- Nieprzymusowość udziału w projektach.



Reasumując samą zaś organizację Fashion Week podczas tej edycji to jestem naprawdę pod dużym wrażeniem zmian! Pojawiło się kilka udogodnień, które choć były drobiazgami, znacznie ułatwiały życie (zapowiedzi pokazów, wystaw, festiwali filmowych przez megafon / przykrywanie wybiegu płachtą po skończonym pokazie - w końcu można było normalnie przejść do wyjścia bez konieczności obchodzenia go dookoła / rozgraniczenie wejść na pokazy dla konkretnych grup osób / większy i przestronniejszy show room / totalnie mili i pomocni wolontariusze z recepcji / kulturalni, aczkolwiek stanowczy ochroniarze / punktualność (!) pokazów). Przyczepić mogę się jedynie do niechlujnych i transparentnych przymierzalni, które odbierały komfort mierzenia. Poza tym było naprawdę wzorowo.

Czy warto jeździć na polski Fashion Week? Oczywiście, że warto! Dbajmy o to, że w Polsce mamy naprawdę masę zdolnych i kreatywnych ludzi. Pokazujmy ich światu, chwalmy się ich talentem. Wspierajmy inicjatywę Pana Kłaka i promujmy łódzką imprezę. To między innymi od naszego wsparcia i zaangażowania zależy przyszłość polskiej mody. A chyba wszyscy tu zebrani życzymy jej jak najlepiej.

Do zobaczenia więc na kolejnej, siódmej już edycji Fashion Philosophy Fashion Week Poland. Ja będę na pewno. A Wy?

Na koniec zostawiam Was jeszcze ze zdjęciami niedzielnej stylizacji :-*