eve-r-green

Do dzisiejszego tekstu skłonił mnie aktualnie mocno rozdmuchany konflikt Segritty z Nikonem oraz post Natalii Hatalskiej, który również do tej sytuacji się sprowadza. Coraz częściej drażni mnie wizerunek polskiego blogera w mediach i społeczeństwie - osoby chciwej, bez hamulców, która żąda i wymaga. Wchodząc w rozmowę z człowiekiem nastawionym negatywnie do blogosfery i do zarabiania na blogach często odnoszę wrażenie, że ludzie postrzegają blogerów tylko w kontekście afer, zazwyczaj (celowo lub nie) przemilczając drugą stronę sytuacji. Gdy pytam o szczegóły, bronią się mówiąc, że mówią ogólnie.

 Bloger, czyli zło wcielone

O co chodzi - wszyscy wiemy, a tych, którzy nie są w temacie zapraszam do kliknięcia w powyższe linki. Po raz kolejny bloger został przedstawiony jako rozkapryszony, rozpuszczony i zblazowany internauta, któremu wszystko się należy, a jak tego co mu się należy nie dostanie, to jeszcze zacznie o tym głośno krzyczeć i robić awantury. Wszędzie czytam o postawie roszczeniowej, o żebraniu o produkty, pisaniu żałosnych maili. Oczywiście w niektórych przypadkach trudno się nie zgodzić - przede wszystkim tyczy się to początkujących blogerów, którzy z blogowaniem mają tyle wspólnego, co Kaczyński ze zdrowym rozsądkiem. Są to zazwyczaj młode i początkujące osoby (13-16 lat), dla których darmowy produkt (obojętnie jaki!) to szczyt marzeń i zaoszczędzone kieszonkowe, więc próbują gdzie mogą, aby swoje fantazje spełnić. Myślę jednak, że o tym blogowym marginesie nie warto nawet pisać, bo każda normalna firma potrafi chyba rozgraniczyć rozkapryszonego małolata od poważnej osoby z określonymi priorytetami.

Inna sytuacja ma miejsce w przypadku popularnego blogera, któremu sodówa z powodu nazbieranych w przymusowych konkursach lajków i statystyk uderza do głowy ("Kochani, mam dla Was super konkurs. Do wygrania ten oto wspaniały t-shirt /zegarek /podkład super stay all day long /branso z zawieszką - niepotrzebne skreślić. Co zrobić, aby wziąć udział w konkursie? Polubcie mój profil i fan page firmy na Fb, obserwujcie blog przez sieć Google, polajkujcie post konkursowy i udostępnijcie na swojej tablicy. To takie proste!". A potem trzy tygodnie później czytam wzruszający post - "Łaaaał, kochani, jest tu Was już 30 000!!! Jesteście niesamowici! Dziękuję, że jesteście ze mną, bez Was ten blog by nie istniał."). I to za takie sytuacje wstyd mi zawsze najbardziej, gdy rozmawiam z zaprzyjaźnionymi projektantami. Włosy jeżą mi się na głowie słuchając jak pewna modowa blogerka dzwoni do marki X i dziesięć minut rozpływa się w zachwytach nad najnowszą kolekcją, tylko po to, by na koniec nonszalancko rzucić, że właśnie wysyła taksówkę i niech jej zapakują kilka rzeczy, to ona je rozpromuje. Facepalm. Autentycznie. Ale z drugiej strony zastanawialiście się kiedyś skąd się takie zachowanie bierze?


Bloger, czyli nowa powierzchnia reklamowa

Uważam, że bardziej niż sami blogerzy, winne takim sytuacjom są firmy, które w blogerze ze skupioną wokół siebie społecznością dostrzegły prostą i tanią szansę na rozreklamowanie produktu i potencjalnych kupujących. Jak to się odbywa? Nic prostszego - wystarczy wysłać darmowe buty /aparat fotograficzny /patelnię (niepotrzebne skreślić), a bloger nie tylko zachwyci się tym na fejsie, tweeterze i instagramie, ale jeszcze zrobi post z relacją na blogu. Darmowy viral produktu gotowy. Szef happy, sprzedaż wzrasta, a zadowolony z siebie pracownik firmy ze spokojem popija kawę przed komputerem z poczuciem dobrze odwalonej roboty.

Problem zaczyna się jednak w momencie, kiedy taki pracownik tę robotę dosłownie "odwala". Bo niestety, ale najczęściej wygląda to tak, że przemiły, ale leniwy pan z działu marketingu dostaje odgórny przykaz zrealizowania kampanii z blogerami w roli głównej nie mając o blogosferze bladego pojęcia. Nie robiąc więc wcześniejszego researchu (bo i po co), nie poświęcając choćby kilku godzin na przejrzenie blogów z danej branży (szkoda czasu) wysyła gotowy produkt, a do tego nie szczędzi gotówki za sponsorowanie wpisu. Ze strony blogera - sytuacja idealna. Czy Wy naprawdę się dziwicie, że potem krąży opinia, że blogerzy są rozpuszczeni? Firmy są skłonne zapłacić co popularniejszym internautom średnio około 1000 - 3000 zł za naprawdę niewymagające potu czoła czynności (no bo nie oszukujmy się - blogowanie to też praca i wysiłek, ale raczej nieporównywalny z ośmiogodzinną zmianą w kopalni) i mało tego - często nawet nie obchodzą je efekty takiej współpracy. Kilka tygodni temu zgłosiła się do mnie pewna marka proponująca bon o określonej sumie na produkty z ich asortymentu - miałam wybrać cokolwiek, co mi się spodoba i zaprezentować to później na blogu. Raz. Zrobić jednego posta. Nic więcej. Nikt nie sprawdził jak dany wpis przełożył się (i czy w ogóle) na ewentualną sprzedaż. Nikt nie poprosił mnie później o statystki, nie sprawdził rentowności zainwestowanych pieniędzy, efektywności reklamy. Wydano budżet, który z założenia przeznaczony był na kampanię na blogach - odhaczone, robota odwalona, co następne w kolejce spraw do załatwienia?

Inną kwestią, która słusznie zresztą, nastawia blogosferę bojowo ("dzicy z tomahawkiem w ręku) do współpracy z firmami jest totalne olewanie tematu i nonszalanckie podejście pracownika do blogera. Sama kilka razy dostałam wiadomość na zasadzie "kopiuj - wklej", często jeszcze z dołączoną listą mailową innych adresatów wiadomości (!) z "poważną" propozycją współpracy. Jestem ciekawa, czy Pani, która wysyła taki mailing do blogerów z taką samą beztroską podeszłaby do tematu, gdyby chodziło np. o największe i prestiżowe hotele w Polsce. Czy dopuściłaby w ogóle możliwość takich niedopatrzeń i błędów? Czy raczej każdego maila napisałaby osobno, dokładając należytej staranności i szacunku dla dużej firmy z ugruntowaną pozycją? Ja rozumiem, że blogerzy to nie prezesi milionowych korporacji, ale do cholery - skoro firma takim zachowaniem pokazuje, że nie chce jej się nawet porządnie sklecić głupiego maila, to sorry, ale mi automatycznie odechciewa się współpracy.

To samo tyczy się kwestii tytułowania początku maila zwrotem "Szanowni Państwo". Gdyby osoba wysyłająca wiadomość poświęciła choćby przysłowiowe 5 minut na zajrzenie do zakładki "O mnie", wiedziałaby, że swoją stronę prowadzę sama (chyba, że wliczamy tu moje rozbujałe ego :-P). Skoro ktoś nie trudzi się na zajrzenie na mojego bloga, to dlaczego ja mam ochoczo przyklaskiwać na pracę z taką osobą? Dla mnie to totalny brak szacunku i lekceważenie pracy drugiego człowieka. Natalia u siebie na blogu napisała, że "blogerzy często podkreślają, że w relacjach z firmami zależy im na współpracy partnerskiej. Tyle, że partnerstwo to z założenia coś, w co muszą zaangażować się obie strony." Trudno nie przyznać jej racji. Tyle, że moim zdaniem ten brak partnerstwa coraz częściej pojawia się po stronie firmy, a nie blogera. Bo jak inaczej wytłumaczyć prezenty, które firmy przesyłają blogerom? Papier toaletowy, farbki do fryzur intymnych, smyczki i breloczki z logo sponsora. Czy to jest poważne podejście dużej firmy, która na reklamę w swoim budżecie ma założone kilkaset tysięcy złotych? I czy te firmy myślą, że blogerzy to ludzie z wysmarkanym przy śniadaniu mózgiem i nie zauważą, że taki gift to prędzej ośmieszenie niż nobilitacja?

Bloger a sztuka ironii

Właśnie między innymi z tych powyższych sytuacji wzięło się funkcjonujące w internetowym slangu stwierdzenie "jestę blogerę" czy "jestę sławnom modowom blogerkom", jak ma to miejsce w przypadku mojej branży. Jest to ironiczna postawa, która de facto po trochu powstała w wyniku wydawania na blogerów dużych pieniędzy, zapraszania ich na ważne eventy i wydarzenia, bywania na salonach wśród największych gwiazd biznesu i showbiznesu. Nie ma się co dziwić, że w pewnym momencie zwykły szary człowiek, który swoją wiedzą wyróżnia się na tyle skutecznie, iż jest on postrzegany w kategorii eksperta swojej dziedziny, który z dnia na dzień staje się częścią świata, który do tej pory znał z ekranu telewizora i kolorowych magazynów zaczyna czuć się ważny. Czasami gwiazdorzy, czasami ta sława jest dla niego uciążliwa, ale nie da się ukryć, że własną pracą i systematycznością zdołał zjednać sobie sympatię tysięcy osób i jak najbardziej może stwierdzić, że jest sławnym blogerem. Bo tak jest. Czemu ma sobie odmawiać popularności, skoro często jest ona faktem?

Nie rozumiem natomiast ludzi, którzy nie wczytywując się w danego bloga, nie znając charakteru ani stylu osoby go prowadzącej, wyłuskują pojedyncze zdania wyrwane z kontekstu całej działalności strony i wymachują nimi niczym Wołodyjowski szabelką, szczycąc się, że oto mają dowód na pustactwo i zadufanie w sobie blogerów. Czasami odnoszę wrażenie, że w Polsce słowo ironia nie funkcjonuje i ludzie poważnie śmiertelnie odbierają każde przeczytane słowo. Nie widzę żadnego, ale to żadnego uzasadnienia dla stwierdzenia, że poważny bloger nie powinien mówić o sobie "jestę blogerę". Niech jeszcze się nie uśmiecha, nie dowcipkuje, nosi tylko czarne garnitury pod krawatem i wypowiada się zdaniami podwójnie złożonymi. Denerwuje mnie, że od blogów coraz częściej żąda się profesjonalnego budowania własnej marki i wizerunku i że pewne rzeczy raczej im nie przystoją. Blogerzy to gatunek specyficzny, rządzą się własnymi, odmiennymi od ogólnie przyjętych norm, prawami marketingowymi. Nie muszą być szyci pod linijkę, politycznie poprawni. Poczucie humoru (nawet to sarkastyczne) nie ujmuje profesjonalizmowi i niezależności we współpracy z klientem i ogólnym odbiorze blogera jako człowieka poważnego i życiowego. Wręcz przeciwnie - dla stałych obserwatorów to sygnał dystansu do siebie i do całej szeroko pojętej blogosfery, co raczej nie kwalifikuje się moim zdaniem na cechę ujemną.

Bloger, czyli mogę więcej

Zgodzę się natomiast z wysoce kontrowersyjnym stwierdzeniem, że bloger może więcej. Ba, nawet powinien więcej, bo właśnie tu tkwi cała istota blogów - na niezależności i na nieograniczonym (poza normami etycznymi, które w sumie dla każdego też są inne, a więc umowne) własnym zdaniu. Gdzie, jak nie na blogu przeczytasz szczerą recenzję z organizacji eventu czy przetestowania produktu? Oczywiście pomijam tu te, które rozpływają się w komplementach tylko dlatego, że firma wybrała ich do współpracy, bo to jest mega słabe. Proszę wymieńcie mi choć jeden modowy magazyn, w którym przeczytaliście krytyczne zdanie o ostatniej kolekcji Zienia czy Maciejak. Znajdźcie w mediach szczerą i nieposłodzoną relację z otwarcia słynnej sieciówki. To blogerzy zapełniają tę lukę, stając się subiektywnymi nośnikami wydarzenia, wytykając błędy, chwaląc zalety. To właśnie blogerzy, a nie zblazowane dziennikarki z modowych magazynów z zainteresowaniem przyglądają się pokazom, dlatego, bo niecodziennie bywają na takich imprezach i traktują je jako miłe wyróżnienie, a nie odgórny przymus redaktor naczelnej. To blogerzy nie odrywają wzroku od przechodzącej na wybiegu modelki, podczas gdy panie z prasy śmiertelnie znudzone grzebią w iphonach i czatują z koleżankami, odliczając godziny do darmowego aftera, na którym będą się potykać zalane w trupa na swoich niebotycznie wysokich szpilkach od Louboutina.


Epilog

Wiadomo, że prawda zawsze leży pośrodku i nigdy nie jest tak, że jedna strona jest krystalicznie czysta, a ta druga tylko zła. Normalne, że zarówno niektórzy blogerzy, jak i niektóre firmy kalają swój wzajemny wizerunek, szerząc niechęć do dalszej współpracy. Nie można generalizować i uogólniać wrzucając wszystkich do jednego worka. Ale czasem warto się zastanowić nad etymologią danego zachowania, zanim zbyt pospiesznie ocenisz nas, blogerów, jako rozkapryszonych megalomanów z pozycją roszczeniową.




Ogłoszenia duszpasterskie:

Pamiętajcie proszę o akcji z kartkami świątecznymi dla dzieciaków w Niegowie (KLIK).
I koniecznie zajrzyjcie w weekend do sklepów River Island (KLIK).